Pigmenty dwutlenku tytanu są produkowane na skalę przemysłową dwiema metodami: siarczanową (od lat 20-tych XX wieku) i nowszą – chlorkową (od lat 50-tych ubiegłego wieku). Nazwy metod pochodzą od nazw soli, z których uzyskiwany jest dwutlenek tytanu – TiO₂. W metodzie siarczanowej TiO₂ otrzymywany jest z wodnego roztworu siarczanu tytanylu w procesie strącania, natomiast w metodzie chlorkowej – z gazowego czterochlorku tytanu w procesie utleniania czystym tlenem w wysokich temperaturach. Obie metody wykorzystują dwa podstawowe surowce tytanonośne: ilmenit i szlakę tytanową. Różnice technologiczne pomiędzy stosowanymi metodami i różnorodność surowców przekłada się istotnie na właściwości otrzymywanych pigmentów. Stąd w obrocie handlowym jest obecnie około 400 gatunków pigmentów TiO₂. produkowanych przez kilkadziesiąt firm. Gatunki te różnią się technologią wytwarzania, formą krystalograficzną, rodzajem obróbki powierzchniowej, a przede wszystkim właściwościami i obszarem zastosowania. Obie metody produkcji bieli tytanowej posiadają wady i zalety. Starsza metoda siarczanowa umożliwia wytwarzanie obu odmian: anatazu i rutylu oraz półproduktów do produkcji ultradrobnego dwutlenku tytanu. Niestety obarczona jest większą ilością odpadów, przez co bardziej oddziałuje na środowisko, a sam pigment ma nieco niższą jasność. Z kolei nowsza, bardziej zaawansowana technologicznie, metoda chlorkowa umożliwia produkcję wyłącznie gatunków rutylowych. Mniej obciąża środowisko, ale towarzyszy jej zagrożenie niekontrolowanej emisji gazowego chloru do otoczenia.

W ostatnich latach „siarczanowi” producenci bieli tytanowej uporali się z problemami zagospodarowania dwóch kluczowych odpadów. Siarczan żelazawy stał się cenionym półproduktem (do produkcji koagulantów do oczyszczania ścieków i wody, do produkcji pigmentów żelazowych lub jako środek redukujący w przemyśle cementowym). Z kolei odpadowy kwas siarkowy jest zatężany i recyrkulowany do procesu produkcji bieli tytanowej lub wykorzystywany do produkcji kwasu fosforowego. Poczynione w minionej dekadzie inwestycje proekologiczne (systemy odsiarczania gazów porozkładowych i pokalcynacyjnych) dostosowujące instalacje do wymagań UE radykalnie zmniejszyły ich negatywne oddziaływanie na środowisko. Dodatkowo pojawienie się technologii produkcji ultradrobnego dwutlenku tytanu otworzyło przed instalacjami siarczanowymi zupełnie nowe perspektywy.

Wszystkie powyższe czynniki podnoszą atrakcyjność instalacji siarczanowych, co pozwala im nadal skutecznie konkurować z instalacjami chlorkowymi.